เริ่มจากเพลงแรก เป็นเพลงที่ใช้จีบสาวตอนม.ปลาย

     อุ๊ย หลุดปากไปซะแล้วว่าเคยผ่านม.ปลาย ช่างมันเถอะครับ จะโม้เรื่องพื้นหลังของเพลงนี้ให้ฟังดีกว่า 
     
     ก็คือว่า ตอนก่อนเปิดเทอม ก็จะมีการเปลี่ยนห้อง เป็นวันแรกสุดที่เพื่อน ๆ ในห้องก็จะได้มาเจอหน้ากัน โดยต้องไปดูป้ายชื่อในห้องเก่ากันเอง ว่าใครจะได้ไปเรียนปีหน้าที่ห้องไหน
     ผมก็เดินต๊อก ๆ ๆ ไปเข้าห้องของผม เมื่อเข้ามาในห้องแล้วผมก็สวนกับ"เธอ" อู้หู ผมนี่แทบสะดุดขาตัวเองเลยครับ


เพราะว่าโดนอาจารย์หน้าห้องสกัดไว้ทันที
        "นี่ นักเรียน....เธอหน่ะ คนที่ใส่แว่นตาสีฟ้าหน่ะ" ครูตะโกน
                     "ครับผม..." ผมตัวหดเท่าแมลงสาบ
  "ทำไมไม่รู้จักไปตัดผมเผ้าให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วนะ ถ้าเธอไม่ไปตัดให้เรียบร้อย ชั้นจะไม่ให้เธอจ่ายค่าเทอม" อาจารย์พูดด้วยท่าทางที่เหมือนแม่ครัวที่กำลังจะตบแมลงสาบที่วิ่งผ่านจานที่เพิ่งล้าง

     


     ผมจึงต้องรีบบึ่งจากโรงเรียนไปตัดหญ้า เอ้ย ตัดผมทันทีที่ร้านแถวสามย่าน (ปัจจุบันคงโดนจุฬาเวรคืนไปทำสวนสนุกเรียบร้อยแล้ว เสียดายร้าน จีฉ่อย ร้านขายของชำในตำนาน ว่ากันว่าร้านนี้มีทุกอย่างแม้กระทั่ง เปียโน หรือ ชุดกิโมโน 0.0 ) 
     ระหว่างทางตอนนั้นในใจผมก็คิดว่า "เฮ้ย โชคดีแล้วเว้ย ปีนี้มีของสวย ๆ งาม ๆ ให้ดูแล้ว ไม่ห่อเหี่ยวเหมือนปีที่แล้ว อิอิ" เมื่อไปถึงร้านตัดผมครับ ก็พบว่ามีเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันจากโรงเรียนเยอะมาก ไม่เป็นไร ผมก็รอครับ กว่าจะได้ตัดก็ครึ่งชั่วโมงอยู่ ตัดอีกประมาณสิบนาที
      "อ๊าก สายแล้ว อาจารย์จะหนีกลับบ้านไหมเนี่ย" ผมคิดในใจ รีบบึ่งออกจากร้านตัดผมโดยที่ยังไม่ได้จ่ายตังค์ (เพื่อนกลับมาด่าที่โรงเรียน เพราะต้องออกเงินให้ผม 555)  
     เมื่อผมกลับมา ก็ยังโชคดีครับอาจารย์ยังอยู่(แหม ตังค์เนี่ย ใคร ๆ ก็อยากรับทั้งนั้นแหละครับ) แต่ว่าผมก็ไม่พบเธอคนนั้นซะแล้ว ไม่เป็นไร ยังมีเวลาอีกตั้งปีนึง หึหึ


                                           

นี่หล่ะครับร้าน จีฉ่อย ในตำนาน

(ขอบคุณ http://atcloud.com/stories/45350)

นี่ครับ สามย่านฟันแฟร์

                







     






           
     แต่ว่าหนึ่งปีก็ผ่านไป โดยที่ผมแทบไม่ได้คุยกับเธอเลย เพราะเอาแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบเอนท์ (ว่าง ๆ ก็แอบนั่งมองวันละนิดจิตแจ่มใส) ช่วงนั้นจิตตกมากครับ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย เรียนอย่างเดียว เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยได้ติดต่อ พักเที่ยงก็เล่นแต่บาสเกตบอล ระบายอารมณ์ ตอนนั้นก็เลยผอมจนเหลือแต่กระดูก (มีคนบอกมาอีกทีนะครับ) อยากเตือนทุกคนว่าอย่าทำแบบผมเลยนะครับ มันไม่ดีหรอก ชีวิตม.ปลายเป็นช่วงชีวิตที่สนุกสนานจริง ๆ ถ้าพลาดไปแล้ว มันก็ไม่มีทางกลับมาได้แล้วนะครับ หนังสือนะจำเป็นอยู่ แต่ว่าอย่าให้มันเป็นทุกอย่างจนลืมเพื่อนลืมสังคมนะครับ
     เวิ่นเว้อมาเยอะละ เล่าต่อครับ เวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเหลือสองสัปดาห์สุดท้ายของปี ผมจึงได้เริ่มคุยกับเธอและก็นะ รู้สึกดีจนต้องสารภาพ (อะไรไปคิดเอง) ผลจะเป็นยังไง ไปฟังได้ในเพลงนี้เลยครับ


                                         เพลง ทันเวลา